Haiku

In het kader van ‘mijn blog naar een hoger niveau tillen’ en ‘cultureel verantwoord bezig zijn’ presenteer ik een haiku:

via

Friday Five

via

:: Glossybox heeft volgende week een pop-up store in Amsterdam.

:: Ik was duidelijk niet de enige die het koningslied een gedrocht vond.

:: Nutella taart, met maar 2 ingrediënten? Sold!

:: Door Sapphires & Garlic wil ik vaker uit eten (en restaurant recensent zijn).

:: Obama’s briljante strategie om rebelse tattoeages bij zijn dochters tegen te gaan.

Out the door

via

Gemiddeld wissel mijn nagellak 2x per week. Ik gebruik altijd keurig een basecoat, maar de meerwaarde van een topcoat ontging me een beetje. Na het aanbrengen van de basecoat en twee laagjes kleur was ik er wel weer klaar mee. Geduldig is niet een woord dat vaak gebruikt wordt om mij te omschrijven…

In de webshop van misslipgloss kwam ik een leuke aanbieding tegen voor de ‘super snel drogende best verkopende topcoat van Amerika’. Al na één keer testen was ik om. Niet alleen geeft het een mooie glanzende finish; mijn nagels zijn (minimaal) 5 dagen chipvrij! Ik ben blij dat ik de grote fles besteld heb (mijn moeder vroeg zich af of het parfum of nagellak was, vanwege de grootte), want dit is een blijvertje.

Food fight

via

Friday Five

via

:: Good luck high fives: waar het in Boston om had moeten draaien.

:: Hoog tijd om deze coconut mochi cake weer eens te maken.

:: How animals eat their food. Ik kon niet stoppen met lachen.

:: Een hartverwarmende brief van een moeder aan haar zoon n.a.v. een aantal zelfdodingen in het nieuws ten gevolge van pesten

:: Een kerel in Londen nam ontslag door middel van een taart.

Boston

via

Friday Five

via

:: Deze tumblr is hilarisch.

:: Kun jij een rubik’s cube oplossen terwijl je aan het jongleren bent?

:: Bradley Cooper blijkt vloeiend Frans te spreken. Swoon!

:: Deze gigantische rainbow sprinkle cake zou een perfecte verjaardagstaart zijn.

:: Dit stel vond hun zoon in een metrostation in NYC.

Ombre wallpaper

Ik vind de ombre trent awesome. Het geleidelijk vervagen van kleuren vond ik als klein meisje al mooi, ver voordat ik wist dat dat ‘ombre’ heette. Uit angst voor een Shakira-effect durf ik mijn haar niet te ombre’n, maar als ik genoeg geld en een goede kapper zou hebben wist ik het wel. Nu kwam ik twee wallpapers tegen die ik hier even wilde delen. Twee waterverf ombre wallpapers (blauw & roze), waarvan de blauwe meteen ingesteld is als achtergrond op mijn laptop.

Ze zijn door Katie Fiddler gemaakt voor DesignLoveFest.

Ain’t nobody got time for that

via

Scrypto

In mijn ouderlijk huis werd er vroeger in het weekend steevast gezamenlijk gepuzzeld. Het ging niet om zomaar een puzzel: het betrof de Scrypto van J.J. Steenhuis in de NRC.

Het Scryptogram onderscheidt zich van andere cryptische puzzels vooral door zijn associatieve en beeldende omschrijvingen. Er zijn in een Scryptogram weinig vormspelletjes zoals anagrammen te vinden. Om een Scryptogram op te lossen moet u uw fantasie gebruiken, maar altijd op een logische manier. De nadruk ligt op het blootleggen van de onverwachte betekenis van woorden door ze binnenstebuiten te keren of vanuit een onbekende hoek te belichten. Zo blijkt het antwoord bij de omschrijving ‘Melig’ dan plotseling bloemrijk te zijn, of deels (omschrijving: ‘Onvolledige boomsoort’) net zo goed gelezen te kunnen worden als de els.

De scrypto is geen kattenpis. We losten ‘m lang niet ieder weekend op en lukte dat wel, dan waren we haast euforisch. We brachten soms wel uren peinzend door. Als iemand dan eindelijk het goede antwoord riep, werd dat ontvangen met een ‘ooooohja’ / ‘natuurlijk!’ / ‘aha’ (vaak in koor). Mijn zusje en ik deden graag en fanatiek mee, maar mijn vader was meester in het oplossen van de breinbrekers. Hij deed dat vroeger ook in zijn ouderlijk huis en introduceerde dit wekelijks vermaak op zijn beurt aan ons toen we in de bovenbouw van het VWO zaten. De rest van de familie deed af en toe een poging maar werd er niet warm of koud van (al vertelt mijn jongste zusje nog steeds trots over die ene keer dat zij ook een omschrijving wist op te lossen), terwijl wij met z’n drieën om de beurt omschrijvingen voorlazen en mogelijke oplossingen bediscussieerden.  Zo hebben we vele zaterdagavonden na het eten en zondagen in het zonnetje de tuin doorgebracht. Soms spaarden we ze zelfs op voor de vakantie. Het werd een soort ritueel, waarbij antwoorden alleen met potlood ingevuld mochten worden tot papa ze goedgekeurd had en er vaak gegrapt werd over dat ze een hokje vergeten waren omdat ons antwoord niet paste. Toen we één voor één het huis uit gingen en het abonnement op de NRC opgezegd werd, verdween ook het ritueel. We zijn nu zelden allemaal tegelijk thuis, maar eens in de zoveel tijd neem ik een keer de NRC mee zodat er gescrypto’t kan worden. Als we de scypto nu oplossen sturen we hem niet eens meer in, maar is het feit dat we ‘m op kunnen lossen genoeg.

Gisteravond kwamen mijn ouders thuis na een dagje Den Haag. Mijn vader stak zijn hoofd om het hoekje van de keuken en zei: ‘Ik heb een cadeautje voor je meegenomen’ en overhandigde me de NRC. Hij was doodop en wilde naar bed, maar niet voordat we een paar omschrijvingen samen hadden opgelost. Vanmiddag zaten we samen met de krant tussen ons in en vulden we het ene na het andere antwoord in. Binnen een tijdspanne van anderhalf uur hadden we de volledige scypto opgelost. Het was inmiddels al jaar geleden dat we voor het laatst een poging hadden gewaagd en ik kon een gevoel van trots niet onderdrukken. Als je de hele scrypto op kon lossen, dan had je vroeger bij ons stiekem wel een beetje een heldenstatus.